1e, 2b,3c i 3d na terenowej lekcji geografii, czyli lodowcowa historia Wielkopolskiego Parku Narodowego
22 maja uczniowie z klasy 1e, 2b,3c i 3d pod opieką p. Potockiej–Kaczmarek, p.Frąckowiak, p.Łukomskiej udali się do Stacji Ekologicznej w Jeziorach, aby wspólnie przeanalizować formy terenu, które pozostawił Lodowiec Skandynawski. Rzeźba terenu Wielkopolskiego Parku Narodowego charakteryzuje się obecnością szeregu form polodowcowych, które mieliśmy okazję zobaczyć. Południowa część Parku graniczy z rozległą pradoliną Warciańsko-Odrzańską. Wzdłuż pradoliny rozciąga się wał moreny spiętrzonej z najwyższym szczytem – Osową Górą - 132 m n.p.m, z której podziwialiśmy krajobrazy najbliższej okolicy. Największą powierzchnię Parku zajmuje falista bądź płaska wysoczyzna morenowa, w obrebie której występują wzgórza kemowe, pagórki, czyli eratyki. We wschodniej części Parku przebiega dolina Warty. Szatę roślinną Parku tworzą przede wszystkim lasy, pokrywające 61% powierzchni. W zależności od warunków siedliskowych są to: bory sosnowe, bory mieszane (sosnowo-dębowe), kwaśne dąbrowy, dąbrowy świetliste, grądy (lasy dębowo-grabowe), łęgi wiązowo-jesionowe i olsy. W sąsiedztwie Warty spotkaliśmy łęgi topolowo-wierzbowe. Dość dużą powierzchnię tego terenu (29%) stanowią grunty rolne. Mniejszy obszar zajmują wody, głównie jeziora rynnowe, wśród których za prawdziwą perłę krajobrazu uchodzi Jezioro Góreckie z Wyspą Zamkową. Dziękujemy pracownikowi naukowemu Uniwersytetu Adama Mickiewicza p. Michałowi Lorencowi za ciekawe i pełne informacji geograficzne ćwiczenia terenowe.
